Ως σπουδάστρια του Ωδείου Αθηνών, είχα φτάσει σ’ αυτό το σημείο που ενώ δεν ήθελα να εγκαταλείψω, η κατάσταση είχε γίνει αφόρητα πιεστική και αγχωτική. Ήμουν μαθήτρια του Λυκείου, με τα γνωστά φροντιστήρια, τα 2 εικοσάλεπτα μαθήματα την εβδομάδα στο ωδείο (συν 3 ώρες στο πήγαινε-έλα), συν τα θεωρητικά μαθήματα, συν ότι κακά τα ψέματα, ως νέο κορίτσι ήθελα και να βγαίνω...
Κι η δασκάλα μου απαιτούσε: 4 ώρες μελέτη την ημέρα!
Τότε έμαθα από κάποια δημοσίευση στον τύπο για την κα Πιπεράκη. Απευθύνθηκα σ’ αυτήν, στην αρχή δοκιμαστικά, συνεχίζοντας παράλληλα το ωδείο και τελικά... έμεινα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι για ένα διάστημα, κυριολεκτικά δεν καταλάβαινα τι γινότανε!
Έκανα ό,τι μου έλεγε, όμως διεκπεραιωτικά, χωρίς να κατανοώ.
Η καθηγήτριά μου στο ωδείο (την οποία παρεμπιπτόντως δεν είχα ενημερώσει) ήταν ενθουσιασμένη που ξαφνικά είχα «γίνει άλλος άνθρωπος».
Μετά από ένα διάστημα άρχισα, όχι μόνο να καταλαβαίνω τον τρόπο μελέτης, αλλά να καταλαβαίνω απολύτως και την παρτιτούρα. Εκεί που πριν λειτουργούσα μόνο διαισθητικά, με το - όποιο - ταλέντο, ξαφνικά άνοιξε ένα παράθυρο και μου έγινε πλέον συνείδηση η μουσική.
Σταμάτησα να μελετώ μηχανικά και άρα αναποτελεσματικά. Η έκφρασή μου έγινε αποτέλεσμα επιλογής, όχι μόνο ενστίκτου. Άρχισα να διακρίνω τις προθέσεις του συνθέτη. Και άρχισα να μπορώ να ακούω τις ελλείψεις μου χωρίς να χρειάζομαι τον καθηγητή να μου τις επισημαίνει.
Κάποιες συγχορδίες στις οποίες δεν ακούγονταν όλες οι νότες εξίσου, κάποιες κλίμακες όπου τα χέρια δεν είχαν την απόλυτη σύμπτωση κ.λπ.
Και τέλος, άνοιξαν τα αυτιά μου στις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις. Εκείνο το πρότερο γενικό «μ’ άρεσε πολύ» ή «δεν με ενθουσίασε» είχε πια λόγο, ήταν τεκμηριωμένο
Τελικά επέλεξα την κα Πιπεράκη ως μοναδική καθηγήτριά μου.
Μαζί της πήρα μ’ ευκολία ένα πολύ ωραίο Δίπλωμα και άρχισα αμέσως να διδάσκω. Συνεχίσαμε όμως να δουλεύουμε μαζί γιατί:
1ον) Ήθελα να τελειοποιήσω κάποια πράγματα στα οποία ένιωθα ότι υστερούσα
2ον) Ήθελα και την επίβλεψή της στους μαθητές μου, για να είμαι σίγουρη ότι όλοι θα πάνε καλά. Άλλωστε υπήρξαν περιπτώσεις μαθητών μου που αντιμετώπιζαν τελείως διαφορετικά από μένα θέματα, οπότε δεν γνώριζα πως τα λύνουμε. Μέσα από τους μαθητές μου λοιπόν, μάθαινα κι εγώ.
Σήμερα πια, έχω την χαρά να καμαρώνω κάποιους εξ αυτών στις καριέρες τους, και η υπερηφάνεια μου δε λέγεται...!