Τo πρώτο πληκτροφόρο όργανο βασίζεται στον συγκερασμό του μονόχορδου του Πυθαγόρα (αλλιώς πυθαγόρειος κανών) και τον αυλό του Πανός.
Ονομαζόταν ύδραυλις, και κατασκευάστηκε τον 3ο π.χ. αιώνα.
Επόμενη εξέλιξή της ήταν το σαντούρι (σε πολλές παραλλαγές του) και το εκκλησιαστικό όργανο.
Στα τέλη του 14ου αι. χρησιμοποιήθηκε πολύ τo τσέμπαλο.
Μετά από πολλούς πειραματισμούς και συναφή όργανα, την εκτίμηση του κοινού κέρδισε το κλαβίχορδο, τον 16ο αι.
Στην Φλωρεντία του 1709 ο Bartolomeo Cristofori ονόμασε μια εφεύρεσή του "piano e forte".
Προσπάθειες βελτίωσης του οργάνου (χρειάστηκαν 300 χρόνια διαρκών δοκιμών για να έρθει τo πιάνο στην σημερινή του μορφή), απέδωσαν πολλές εκδοχές (άλλες επιτυχημένες, άλλες όχι) σε υλικά, σχήμα, μέγεθος και ηχητικό αποτέλεσμα όπως το πυραμιδοειδές, το τραπεζοειδές, το σπινέτ, το πιάνο-καμηλοπάρδαλη κλπ.
Σήμερα σπανίως χρησιμοποιούνται κάποια από αυτά, κι έχουν μείνει τά όρθια πιάνα και τα πιάνα με ουρά (κυρίως για συναυλιακούς χώρους).
Ο μηχανισμός του είναι εξαιρετικά περίπλοκος καθώς δέχεται εσωτερικές πιέσεις περίπου 20 τόννων (!), και οι απαιτήσεις για όγκο και λαμπρότητα του ήχου είναι πλέον πολύ μεγάλες.
Αντίστοιχοι πειραματισμοί έχουν γίνει και στο χόρδισμα, όπου σήμερα έχουμε καταλήξει στην παγκόσμια αποδοχή του la της μεγάλης οκτάβας στα 440 Ηz και με βάση αυτό ρυθμίζονται και οι υπόλοιποι τόνοι.
Το χόρδισμα και η συντήρηση του πιάνου γίνονται από ειδικευμένους τεχνίτες (χορδιστές) και είναι μια λεπτή διαδικασία.
Τα πιάνα έχουν 88 πλήκτρα (52 λευκά, 36 μαύρα), καθώς και 2 ή 3 πεντάλ, που προσφέρουν παραπάνω δυνατότητες έκφρασης στον ερμηνευτή.
Τέλος, να πούμε πως σπουδαίοι συνθέτες έχουν ονομάσει το πιάνο Βασιλιά των Οργάνων!