Οι λόγοι είναι πολλοί.
Ένας εξ αυτών, είναι οι κακές σχέσεις που δημιουργούνται κάποιες φορές μεταξύ δασκάλου και σπουδαστή. Οι καθηγητές λοιπόν, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Μουσική κάνουμε! Όσο κι αν η κατάκτηση της τεχνικής είναι μία αυστηρή και απαιτητική διαδικασία, δεν είναι αυτοσκοπός. Την τεχνική την κατέχουμε για να έχουμε ανεμπόδιστη έκφραση, και έκφραση σημαίνει προσωπική κατάθεση.
Σε αυτό το σημείο ο κάθε άνθρωπος γίνεται ευαίσθητος και ευάλωτος.
Πρέπει λοιπόν να αφουγκραζόμαστε τον «καλλιτέχνη», σε όποιο στάδιο κι αν βρίσκεται, και να συνεργαζόμαστε μαζί του, όχι να του επιβαλλόμαστε
Ένας δεύτερος, πολύ σημαντικός λόγος, είναι η έλλειψη χρόνου για μελέτη. Συνήθως απαιτούνται ατελείωτες ώρες, οι οποίες απλώς... δεν υπάρχουν!
Το να διακόψει κανείς άλλες δραστηριότητες της ζωής του, για μένα δεν είναι λύση. Άλλοτε είναι ανέφικτο και άλλοτε εξαιρετικά δυσάρεστο. Άλλωστε η εποχή του μονομανούς καλλιτέχνη έχει περάσει. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένα ολοκληρωμένο, ισορροπημένο και πολύπλευρο άτομο. Με το Σύστημα αυτό λύνεται άμεσα!
Ένας τρίτος λόγος είναι η απογοήτευση. Όμως έχω δει σπουδαστές που θεωρούνταν ατάλαντοι, να ανθίζουν!
Φυσικά δεν θα ισχυριστώ πως με το σύστημα, όλοι γινόμαστε Ραχμάνινωφ! Θα βεβαιώσω όμως, πως όλοι μπορούμε να φτάσουμε σε ένα επίπεδο που δεν είχαμε τολμήσει να ονειρευτούμε για τον εαυτό μας!
Ένας ακόμη λόγος είναι οι τεντοντίτιδες που παραμονεύουν όλους τους μουσικούς ερμηνευτές. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν μελετάμε χωρίς προθέρμανση, μηχανικά, με παραπάνω από την απαιτούμενη ένταση, καταναγκαστικά ή όταν «σπρώχνουμε» τον σπουδαστή να υπερβεί εαυτόν, χωρίς να του δίνουμε τα κατάλληλα εφόδια, δηλαδή τους σωστούς τρόπους μελέτης και τους σωστούς τρόπους χαλάρωσης.